Emotionele mishandeling verhalen rondom ex-partner

Een paar dagen geleden heb ik het filmpje gezien van de mishandeling van Jamie Vaes, dit vond ik erg schokkend. Daarnaast vond ik het misschien nog wel schokkender om de reacties hierop te lezen van mensen die haar hier de schuld van gaven en vonden dat ze maar gewoon weg moest gaan en dat ze het wel fijn vond om mishandeld te worden omdat ze bij hem bleef.

Dat bracht me direct terug naar een relatie die ik jaren geleden heb gehad, waarin ik emotioneel mishandeld ben. Ik merk dat er nauwelijks begrip is voor de slachtoffers en dat mensen hier veel te makkelijk over denken.

Ik hoop dat ik met dit artikel buitenstaanders wat meer bewust kan laten worden over wat een mishandeling in een relatie met je doet en dat het niet zo zwart-wit is als mensen denken. En bovenal hoop ik dat mensen stoppen met victim blaming. Want… het is niet de schuld van de vrouwen!

De perfecte relatie

Ik wil mijn verhaal beginnen met het feit dat mishandeling nooit begint vanaf dag 1. Ik leerde mijn ex kennen in de supermarkt waar ik een bijbaantje had. Hij werkte daar ook. Hij was 5 jaar ouder dan ik; ik was 17 en hij 22.

Ik had nog nooit een vriendje gehad, ik had niet veel zelfvertrouwen en was best stevig gebouwd. Ik kreeg eigenlijk nooit aandacht van jongens. Ik was dan ook ontzettend gevleid dat zo’n leuke jongen interesse in me toonde.

In het begin was de relatie alles wat je als vrouw kon wensen. Hij overlaadde me met complimentjes, behandelde me als een prinses, gaf me regelmatig bloemen of sieraden en schreef me zelfs lange liefdesbrieven.

We gingen regelmatig uit eten, dagjes weg of gingen er tussen uit. Hij was alles waar ik van gedroomd had. Voor mij was dit de perfecte relatie en alles wat ik ooit gewild had.

De eerste scheurtjes ontstonden

Na ongeveer een half jaar begonnen er toch wel wat dingen op te vallen. Zo zat hij wel vaak op zijn telefoon en deed altijd heel geheimzinnig met zijn telefoon, maar ik besteedde er niet teveel aandacht aan.

Totdat een vriendin (en collega van ons) naar me toe kwam en me vertelde dat hij haar een appje had gestuurd waarin hij vertelde dat het uit was met mij en of zij iets met hem wilde drinken.

Mijn maag draaide om en ik confronteerde hem, maar hij bleef ontkennen en vertelde dat zij het verhaal uit haar duim zoog omdat zij een oogje op hem had. Hij overtuigde me ervan dat hij enorm veel van me hield en ik geloofde hem.

De telefoon

We gingen weer verder waar we gebleven waren en waren in de wolken. Toch zat die telefoon me niet lekker, want hij bleef zijn telefoon echt bewaken. Mijn gevoel zei me dat ik in die telefoon moest kijken. Waarom deed hij zo krampachtig zijn best om zijn telefoon bij me weg te houden?

Wat stond daarin wat ik absoluut niet mocht zien? Toen hij een keer onder de douche stond heb ik zijn telefoon gepakt en zag ik dat hij met meerdere dames app-contact had en ik kan je verzekeren dat die gesprekken niet bepaald onschuldig waren. Het voelde alsof alle lucht uit mijn lijf werd gezogen.

De eerste woede-uitbarsting

Ik confronteerde hem natuurlijk met wat ik zag. Maar op de 1 of andere manier wist hij het allemaal zo te verdraaien dat het allemaal mijn schuld was. Hoe durfde ik zomaar in zijn telefoon te kijken?! Ik schond zijn privacy! Hij werd ontzettend boos op mij.

Hier was ik totaal niet op voorbereid. Hij was anders altijd poeslief! Maar nu stond hij recht in mijn gezicht te schreeuwen, sloeg tegen muren en met de deuren. Ik schrok hier zo van, dat ik probeerde hem te kalmeren. Ik bood mijn excuses aan en vertelde hem dat ik nooit meer in zijn telefoon zou kijken.

Vervolgens sloeg zijn humeur direct om. Binnen een minuut ging hij van tiran weer naar poeslief, naar de perfecte partner. Ondanks dat ik erg schrok van deze gaslighting uitbarsting liet ik het gaan. Hij had dit nog nooit eerder gedaan en nu was alles weer prima. Een foutje kan gebeuren.

Liefde maakt blind

Na dat incident was het een tijdje rustig. We genoten van elkaar en onze tijd samen. Maar toch bleef hij zijn telefoon op alle manieren van me afschermen. Hij liet zijn telefoon nooit onbeheerd bij me achter en als hij nu ging douchen nam hij hem mee naar de badkamer.

Natuurlijk wist ik wat er aan de hand was. Maar ik wilde het niet zien. Onze relatie was verder perfect en hij gaf mij het gevoel dat ik speciaal was. En nog steeds overlaadde hij me met cadeaus en lieve woordjes. Ik was zijn alles en andersom ook.

Mijn ouders

Hoewel ik mijn ex helemaal het einde vond, waren mijn ouders totaal niet van hem gecharmeerd. Ze vergeleken hem regelmatig met een loverboy (wat achteraf behoorlijk dicht in de buurt kwam).

Hij mocht hen ook niet, want hij merkte dat zij hem niet mochten. Als we bij mij thuis waren wilde hij altijd op mijn slaapkamer zitten en niet beneden bij mijn ouders. Dit zorgde continu voor wrijving en ik zat eigenlijk tussen 2 vuren in.

Hij wist hier goed gebruik van te maken. Hij overtuigde me ervan dat mijn ouders niet wilden dat ik gelukkig was, want anders zouden ze hem wel accepteren. Hij praatte continu op me in en stookte mij tegen mijn ouders op.

Mijn ouders probeerden mij ervan te overtuigen dat hij een slechte invloed op mij had, maar alle dingen die zij over hem zeiden bevestigden waar hij me eerder al voor gewaarschuwd had. Dat zij hem zwart zouden proberen te maken om ons geluk in de weg te staan. Zo werd de kloof tussen mij en ouders steeds groter. Terwijl ze me juist probeerden te helpen en te beschermen, maar dit zag ik niet.

Sociale isolatie

Doordat de relatie tussen mijn ex en mijn ouders zo slecht was, zaten we steeds vaker bij hem thuis. Daarnaast moesten ook mijn vriendinnen het ontgelden. Ook zij zagen dat hij niet goed voor mij was en waarschuwden me voor hem.

Maar net als bij mijn ouders speelde hij ons tegen elkaar uit. In het begin wilde hij steeds mee als ik met mijn vriendinnen afsprak. Later wilde hij niet meer dat ik ze zag, omdat ze alleen maar slecht over hem spraken. Ik wilde hem niet kwijt, dus ik sprak mijn vriendinnen nauwelijks meer.

Wel moest ik steeds mee naar zijn vrienden, waar ik eigenlijk helemaal geen klik mee had. Daarnaast deed hij aan volleybal en aan snooker en moest ik elke wedstrijd mee. Hij vond het namelijk vreselijk om mij zo lang te moeten missen, zoveel hield hij van mij.

Zo’n snookeravond duurde uren en ik zat daar altijd helemaal in mijn eentje te wachten tot hij klaar was, soms zelfs tot half 2 ’s nachts terwijl ik de volgende dag weer vroeg moest werken. Ondanks dat ik dit eigenlijk helemaal niet leuk vond, had ik dit graag voor hem over.

Eigenlijk had ik geen eigen leven meer. Ik had iedereen in mijn eigen leven opgegeven en werd steeds meer zijn leven in gezogen. Ik werd sociaal helemaal door hem geïsoleerd, waardoor ik helemaal alleen was…. met hem.

Studeren

Ik was nog jong en wilde graag studeren en het studentenleven ervaren. Ik schreef me in voor een HBO-opleiding en had het erg naar mijn zin. Ik vond het altijd lastig om vriendinnen te maken, maar deze klas was ontzettend open. Iedereen kon goed met elkaar opschieten en je werd geaccepteerd. Ik voelde me meteen thuis.

Maar mijn ex vond dit natuurlijk vreselijk. Hij kon het niet hebben dat ik met positieve verhalen thuiskwam en klaagde er steeds meer over dat hij me nu een stuk minder zag. Hij hield zoveel van me en het deed hem ontzettend pijn om mij zo te moeten missen.

Ik begon voor hem lessen te skippen, zodat ik toch iets meer bij hem kon zijn. Maar hij bleef op me inpraten en me ervan overtuigen dat deze studie onze relatie kapot zou maken. Uiteindelijk ben ik gestopt met de studie, waar ik tot op de dag van vandaag nog spijt van heb.

Werk

Mijn ex werkte fulltime in de supermarkt en ik ben, zodra ik stopte met mijn studie, ook fulltime daar gaan werken. Maar al snel kreeg ik door dat hij regelmatig flirtte met vrouwelijke collega’s.

Steeds zag ik dat hij bepaalde dames wel erg vaak opzocht tijdens het werk, vaak langs hen liep of extra pauze ging houden als zij ook pauze hadden. Ik sprak hem erop aan, maar hij overtuigde me ervan dat ik het allemaal verkeerd zag.

Vreemdgaan

Na een paar jaar zijn we allebei overgeplaatst naar een ander filiaal van de supermarkt. Maar daar ging het van kwaad tot erger. Ik wist gewoon dat er dingen speelden tussen hem en een collega. Ik heb nogmaals stiekem ’s nachts toen hij sliep in zijn telefoon gekeken en het bleek inderdaad dat zij stiekem een soort relatie hadden.

Weer confronteerde ik hem ermee en weer draaide hij alles om. Hij gaf mij overal de schuld van. Ik was te dik, ik droeg geen leuke kleding, ik was niet spontaan genoeg. Ik was niet goed genoeg.

Hij praatte mij zo’n schuldgevoel aan dat ik van alles aan mezelf probeerde te veranderen. Want ik wilde weer perfect zijn voor hem, zodat hij die andere meisjes niet meer nodig had en onze relatie weer zou worden zoals in het begin.

Samenwonen

Hoewel onze relatie al een tijdje niet zo lekker liep besloten we toch om samen te gaan wonen. Ik hoopte dat onze relatie hierdoor weer zou opbloeien. Wel zorgde ik ervoor dat alles op zijn naam kwam te staan.

Mocht het toch fout lopen, dan kon ik zonder al te veel gedoe vertrekken. We kochten een flatje en ik voelde me er helemaal thuis. Het was echt mijn plekje. Inmiddels had ik een andere studie afgerond en een nieuwe baan gevonden waar ik helemaal opleefde.

Een tijd ging het goed, totdat ik merkte dat hij ineens wel erg vaak moest werken of moest overwerken. En ja hoor, mijn vermoedens klopten alweer.

Deze keer heb ik de laptop helemaal doorgespit, waarbij ik erachter kwam dat hij ingeschreven stond op meerdere datingsites en sekssites. Ook kwam ik verschillende gesprekken tegen van hem met andere vrouwen.

Uitmaken

Ik was kapot. Ik dacht dat het nu weer de goede kant op ging. Maar niks was minder waar. Ik stuurde hem een appje en vertelde hem dat ik er klaar mee was. Maar dat accepteerde hij niet. Hij stuurde me tientallen, misschien wel honderd appjes per dag waarin hij zijn excuses aanbood en vertelde dat hij mij zo miste.

Hij hield zoveel van me en kon niet zonder me. Hij zou het nooit meer doen, want hij wilde mij geen pijn doen. En later stuurde hij zelfs dat hij voor de trein zou springen als ik niet bij hem terug kwam. Uiteindelijk stemde ik in met een gesprek en wist hij me over te halen om bij hem terug te komen.

Uiteindelijk heb ik het meerdere keren proberen uit te maken, maar telkens wist hij me er weer van te overtuigen om bij hem terug te komen. Het lukte me niet om echt bij hem weg te gaan, want hij liet me niet met rust.

Geen perfecte relatie meer

Hoe langer we samenwoonden, hoe slechter het ging. Hij begon mij steeds meer verwijten te maken en stampte me steeds verder de grond in. Daarnaast mocht ik nooit op de televisie kijken wat ik wilde, hij bepaalde wat er op stond. Als ik niet had afgewassen ontplofte hij.

Het hele huishouden moest ik alleen doen, terwijl we beiden fulltime werkten. En als ik ergens iets van zei, kreeg hij weer een woede-uitbarsting, dus hield ik uiteindelijk mijn mond. De momentjes dat we het leuk hadden samen werden steeds schaarser en mijn zelfvertrouwen bereikte een dieptepunt.

Soms zaten we op de bank en gaf hij me ineens een harde klap op mijn been. Als ik hem zei dat het pijn deed, zei hij dat ik hem wel terug mocht slaan. Dat wilde ik niet, want ik wilde hem geen pijn doen.

Hij bleef aandringen en als ik hem dan meer een aai dan een klap op zijn been gaf, haalde hij keihard uit. Ik had hem geslagen, dus mocht hij mij terugslaan. Hij verzon steeds smoesjes om zijn eigen bedrag te rechtvaardigen, op alle fronten.

Hij maakte er geen geheim meer van dat hij vreemd ging. Soms ging hij de deur uit en vertelde dan zelfs dat hij even een ander meisje ging neuken. Als ik er wat van zei, dan zei hij: “Dan neem je toch zelf ook een keer een andere kerel? Dat zal je goed doen!”

Hoe ging ik uiteindelijk weg?

Ik stond al vaker op het punt om bij hem weg te gaan. Maar ik was altijd bang om eenzaam te sterven zonder partner, mijn zelfbeeld was inmiddels zo laag dat ik het gevoel had dat niemand anders mij wilde, dat niemand ooit nog van mij zou houden of om me zou geven.

Uiteindelijk waren er zo weinig leuke momentjes meer dat ik mezelf begon af te vragen of ik niet liever alleen wilde sterven dan met hem. Maar toch durfde ik de stap niet te wagen om bij hem weg te gaan.

Tot de dag dat mijn opa overleed. Mijn opa en oma waren alles voor mij. Ik had ze echter de laatste jaren nauwelijks meer gezien, omdat mijn ex me ook van hen isoleerde. Mijn opa stierf plotseling, dus dit kwam als een enorme schok. Ik voel me nu nog steeds schuldig dat ik hem in zijn laatste jaren zo weinig heb gezien. Maar het echte omslagpunt kwam op de begrafenis van mijn opa.

Ik was kapot van verdriet. Maar in plaats van mij te troosten stond mijn ex steeds op een afstandje te huilen om zijn eigen opa en oma die 10 jaar daarvoor overleden waren en verwachtte hij van mij dat ik hem ging troosten in plaats van andersom.

Ik weet nog dat ik helemaal alleen bij het graf van mijn opa stond, de meeste mensen, waaronder mijn ex waren al weg. Mijn vader kwam naast me staan en sloeg een arm om me heen. En toen besefte ik me dat mijn ouders er ondanks alles nog steeds voor me waren.

Toch heb ik er die dag niet meteen een punt achter gezet, dat kon ik nog niet. Maar ik sprak met mezelf af dat als hij vanaf nu nog 1 keer de mist in zou gaan, dat ik dan mijn spullen zou pakken en zou vertrekken. Ik wist dat het slechts een kwestie van tijd zou zijn totdat dit zou gebeuren. En tot die tijd kon ik me mentaal alvast voorbereiden.

Een paar weken later was hij aan het werk en kwam ik inderdaad op de laptop een gesprek tegen van hem en een meisje waarmee hij over een paar dagen wilde afspreken als ik aan het werk zou zijn. Ik heb mijn ouders gebeld en gevraagd of ze meteen wilden komen. Ze moesten een half uur rijden en ondertussen heb ik zoveel mogelijk van mijn spullen ingeladen in mijn auto.

Toen mijn ouders kwamen hebben we de rest van mijn spullen bij hen in de auto ingeladen. Ik heb een kort briefje voor hem achtergelaten waarin ik iets schreef als: ‘Onze relatie hing al aan een zijden draadje en die heb jij, door met haar af te spreken, nu helemaal doorgeknipt.’ Ik heb de sleutel in de brievenbus gegooid en ik ben weggegaan.

Stalking

Maar net zoals de vele keren dat ik daarvoor bij hem weg probeerde te gaan liet hij me niet zomaar gaan. Die avond werd ik non-stop gebeld en geappt, waarna ik mijn telefoon uit heb gezet. Natuurlijk was het een brute manier van me om een relatie van 5 jaar af te sluiten, maar ik wist dat als ik met hem in gesprek zou gaan dat hij me net als al die andere keren weer over zou halen om bij hem terug te komen en dat wilde ik niet meer.

Ik negeerde hem compleet en dat was ontzettend moeilijk. De appjes gingen van “Ik kan niet zonder je” naar “Ik ga zelfmoord plegen als je niet bij me terug komt” naar “Je bent een kuthoer” en zelfs naar dreigementen.

Maar bij appjes en telefoontjes bleef het niet. Ook via de mail en de post kwamen er berichten van hem binnen en er werden pakketjes met cadeautjes erin afgeleverd. Hij reed om de paar dagen langs het huis van mijn ouders. Ik was doodsbang en voelde me nergens meer veilig.

Het toppunt werd bereikt toen ik erachter kwam dat hij mijn oma een bezoekje had gebracht. Ze durfde me dit niet eens te vertellen. Maar ineens liet ze iets vallen als “Klopt het dat hij nu een andere baan heeft?”

Toen ik haar vroeg hoe zij hierbij kwam, kwam de aap uit de mouw. De dag erna kwam ik er achter dat hij ook het graf van mijn opa had bezocht en daar bloemen op had gelegd. Hij wist dat hij me met mijn opa en oma het hardst zou raken.

Ik was laaiend en wilde hem bellen en de huid volschelden. Maar mijn vader hield me tegen. Als ik nu zou reageren zou hij zijn zin hebben en we mochten hem zijn zin niet geven! We moesten gewoon alles bewaren wat hij stuurde en verder niks doen, zodat we eventueel later naar de politie konden gaan en bewijs hadden.

Uiteindelijk heeft deze stalking een half jaar tot een jaar geduurd. Maar na het bezoekje aan mijn oma en mijn opa’s graf heeft hij geen contact meer opgenomen. Waarschijnlijk realiseerde hij zich toen dat als dit niet zou werken, niks zou werken en heeft hij het opgegeven.

Waarom ging je niet gewoon weg?

Nu denken veel mensen vast, waarom ben je in godsnaam zo lang bij hem gebleven? Waarom ging je niet gewoon weg? En ik snap heel goed dat mensen dat denken. Dit soort mannen zijn extreem gevaarlijk. Vooral omdat ze zo ontzettend geniepig te werk gaan.

Je wordt niet vanaf het begin van de relatie de hele dag door mishandeld. Deze mannen zijn, vooral de eerste jaren, 95% van de tijd geweldige, perfecte partners en dat maakt het zo moeilijk om weg te gaan! Je weet immers dat hij die perfecte partner kan zijn en je hoopt dat je relatie ooit weer wordt zoals in het begin.

Daarnaast wordt langzaam maar zeker je eigenwaarde compleet afgebroken. Jij krijgt vaak de schuld van zijn uitbarstingen, dus je gaat ontzettend aan jezelf twijfelen. Alle incidenten worden op zo’n manier verdraaid dat je zelf niet meer weet wat goed en wat slecht is, wat de waarheid is.

Ook wil je niet zien dat het fout gaat. Je wilt niet toegeven dat je in zijn leugens bent getrapt. Je wilt niet dat mensen je dom vinden. Je wilt dat je ouders trots op je zijn.

En je weet heel goed dat iedereen gelijk heeft, maar het is ontzettend moeilijk om dat toe te geven. Je bent in een soort ontkenningsfase. Je bent al niks meer waard, dat laatste beetje trots wil je nog houden.

Alles wat je voelt is vernedering en schaamte en je durft daardoor niet meer terug naar je oude leven. Je bent alles kwijt, je bent je eigen leven kwijt en je bent jezelf kwijt.

Hoe kun je een vrouw helpen die in zo’n relatie zitten?

Ga niet bij elk gesprek de confrontatie met haar aan, blijf niet over hem doorgaan en herhaal niet constant dat ze een vreselijke relatie en een vreselijk leven heeft, dat weet ze allang. Laat haar juist zien hoe leuk het leven kan zijn en hoeveel plezier jullie kunnen hebben samen. Hoe fijn het is om tijd door te brengen met andere mensen en leuke dingen te doen.

Zij is de enige die de beslissing kan nemen om bij zo iemand weg te gaan, dat kan niemand anders voor haar doen. Ze moet een goede reden hebben om uit zo’n relatie te stappen.

Wees die goede reden! Laat haar zien hoe mooi het leven kan zijn, ook zonder hem! Laat haar zien dat ook zij het verdient om gelukkig te zijn en dat er meer is in het leven dan die narigheid!

Heb je hulp nodig zoek dan hulp bij slachtofferhulp.